VERHALEN UIT DE PRAKTIJK

Van Laaggeletterde tot voorleesopa

Soms zag ik hem in het dorp, in de buurt of bij een festiviteit. Hij was er altijd, maar op een dag kwam hij echt naar me toe. Hij wilde me iets vragen.

Emotioneel vertelde hij dat hij niet goed kon lezen en schrijven. Het was altijd net genoeg geweest om zich te kunnen redden, maar het werd steeds moeilijker. Vooral ook door de grote veranderingen door de digitalisering.  

Hij schaamde zich ervoor dat hij op 57-jarige leeftijd nog steeds niet goed kon lezen en schrijven. Zijn jeugdomstandigheden hadden ervoor gezorgd dat school destijds geen prioriteit was.

Foto: gettyimages.com

Maar nu wilde hij dat graag veranderen. Hij wilde zijn kleinkind kunnen voorlezen. Toen ik hem vroeg hoe oud zijn kleinkind was, brak de spanning. Hij barstte in een harde bulderlach uit. “Mijn kleinkind is nog maar drie maanden oud… en zit nog in de buik van mijn schoondochter!”

Het ijs was gebroken, en we hebben eerst even over babyspullen en aanstaande opa-zijn gepraat. Daarna pakte ik mijn laptop en vroeg hem of hij mee wilde kijken naar het programma dat ik gebruik.

Samen hebben we een plan gemaakt om te leren lezen en schrijven, maar ook om wegwijs te worden in de digitale wereld, vooral op de onderdelen die voor hem belangrijk waren.

Zo gezegd, zo gedaan. We gingen aan de slag. Elke week werkten we samen een uur, met opdrachten voor thuis. Het ging niet altijd zonder moeite. Regelmatig moest hij alles wegleggen en de laptop dichtklappen omdat er onverwachts bezoek voor de deur stond. Maar hij zette door.

Na meer dan twee jaar hard werken was het gelukt. Hij kon lezen, schrijven en omgaan met de digitale wereld. Inmiddels zijn zijn kleinkinderen vier en zes jaar oud. En het mooiste compliment kreeg hij van zijn zesjarige kleindochter:

“Opa, ik ben zo blij dat jij zo goed kunt voorlezen. Niet te snel, maar lekker rustig. Zo kan ik met je meelezen!”

Zijn droom is uitgekomen. Van een laaggeletterde opa naar een trotse voorleesopa die zijn kleinkinderen verhalen kan geven waar ze samen van genieten.

Een frisse blik kan veel opleveren

Vorige week had ik een kennismakingsgesprek met een organisatie, waarin ik meer vertelde over mijn werk. Mijn gesprekspartner, die al het een en ander over mij had gehoord, vroeg of ik mijn praktijkervaringen vaak deelde. Een interessante vraag, want hoewel ik geregeld verhalen deel in mijn column bij Hart van Nijverdal, blijven sommige situaties meer geschikt voor andere platformen. Dit inspireerde me om hier een praktijkvoorbeeld te delen.

Een bedrijf kampte met een uitdaging rondom een medewerker. De werknemer leverde op het oog prima werk, maar niet helemaal “volgens het boekje”. Zijn werkvoorbereider benaderde mij om eens mee te kijken. Diezelfde week bezocht ik het bedrijf, precies op tijd om na de koffiepauze een rondleiding te krijgen. Tijdens mijn bezoek maakte ik kennis met de betrokken werknemer, die mij enthousiast uitlegde hoe hij zijn werk aanpakte.

Al snel viel me op dat hij wat onzeker oogde en stuntelde in zijn aanpak. Hij verontschuldigde zich en gaf aan dat hij eigenlijk liever een andere werkwijze hanteerde. Op mijn verzoek liet hij zien hoe hij het liever deed. De werkvoorbereider gaf een instemmend knikje, en wat bleek? Zijn manier van werken verliep niet alleen soepel, maar paste ook beter bij zijn persoonlijke stijl.

Met een korte toelichting op executieve functies gaf ik de werkvoorbereider nieuwe inzichten. Binnen 30 minuten stond ik weer buiten. Wat een verschil kan een frisse blik van buiten maken!

Dit voorbeeld benadrukt hoe kleine aanpassingen grote impact kunnen hebben. Soms is het simpelweg een kwestie van iemand de ruimte geven om te laten zien wat werkt. Zo bespaar je tijd, frustratie én krijg je het beste uit je mensen.

Meer weten over hoe ik organisaties en medewerkers help met praktische inzichten? Laten we kennismaken!